(มีEbook)ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดแซ่บยุค 80

แจ้งข่าว E-Book  *ราคาพิเศษ*

ระยะเวลาโปรโมชั่นตั้งแต่วันนี้ - วันที่ 25 ธันวาคม 2566 เท่านั้นน้า

“เสร็จอั๊วหล่ะ”

“ใครจะยอมให้จับง่าย ๆ กัน นี่แน๊ะ !”

เย่วอิงหมุนตัวกลับแล้วตวัดขาเตะเข้าที่หว่างขาเต็มเหนี่ยว 

ตุบ

“อุก”

ชายชุดดำหน้าเขียว ตัวงอ หนีบขาทั้งสองแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ถูกเตะเข้าที่กล่องดวงใจของบุรุษ

เย่วอิงยกยิ้มที่มุมปาก แล้วปัดจมูกตนเองด้วยนิ้วโป้ง ภูมิใจที่ล้มเจ้ายักษ์หน้าโหดได้

“ขอโทษด้วยนะพี่ชาย เงินนั่นพี่ชายก็ถือว่าบริจาคให้เด็กกำพร้าตาดำ ๆ ที่หิวโหยแล้วกันนะ”

เอ่ยจบนางก็หันหลังกลับหมายจะวิ่งหนีไป แต่ใครจะคิดว่าชายชุดดำผู้นั้นกลับชักปืนออกมาแล้วยิงออกไปหนึ่งนัด

ปัง !

กระสุนปืนพุ่งทะลุตัดขั้วหัวใจ เลือดสาดกระจายเต็มพื้น แรงกระสุนทำให้ร่างของเย่วอิงฟุบล้มลงไปด้านหน้า

ตุบ

ชายชุดดำผู้นั้นเลิ่กลั่ก เมื่อครู่เขาพลั้งมือฆ่านางด้วยความโมโห เมื่อตั้งสติได้ก็รีบวิ่งหนีไป ปล่อยให้เด็กสาวผู้นั้นนอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนน

เย่วอิงรู้สึกเจ็บแปลบที่ทรวงอก แขนขาสิ้นแรง ลมหายใจรวยริน

“ชะ.. ช่วยด้วย ฉะ ฉันยังไม่อยากตาย ชะ ช่วยด้วย”

สิ้นเสียงคำทุกอย่างก็ดับมืดลง

...........................................................

ปี ค.ศ. 1980  ณ ห้องแถวไม้ 

....อาอิง..  

...อาอิง....

เย่วอิงได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบา คล้ายดังมาจากที่ไกลแสนไกลในห้วงเว้งว้างที่เต็มไปด้วยความมืด

“ใคร.. ใครเรียกฉัน ที่นี่ที่ไหน”

เย่วอิงเดินสะเปะอย่างไร้ทิศทาง ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มืดไปหมด แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

.....อาอิง ลืมตาขึ้นสิ ได้ยินเสียงอาม่าไหม....

คร่าวนี้เย่วอิงรู้สึกถึงมืออบอุ่นลูบไปตามใบหน้าของหล่อนด้วย เย่วอิงจึงพยายามปรือเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งขึ้นอย่างช้า ๆ

ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือ หญิงชราอายุราว ๆ ห้าสิบห้าปี ใบหน้ายับย่นด้วยริ้วรอยแห่งวัย ศีรษะขาวโพลน ดวงตาที่มีฟ้าขาวจับมีน้ำใส ๆ เอ่อล้นขึ้นมา

“อาอิง... ฟื้นแล้ว อาอิง... เจ็บตรงไหนบ้าง ได้ยินที่อาม่าพูดไหม”

คุณยายเย่ซินละล่ำละลักถามหลานสาวทั้งน้ำตาด้วยความดีใจท่หล่อนฟื้นขึ้นมาจากความตายได้

“คุณรู้จักชื่อฉันได้อย่างไรคะ”

เย่วอิงขมวดคิ้วถามด้วยเสียงแหบแห้ง ทุกครั้งที่อ้าปากจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ลำคอแปลก ๆ

คุณยายเย่ซินได้ยินหลานสาวเอ่ยวาจาห่างเหินราวกับคนไม่รู้จักกันเช่นนั้นก็หยุดสะอื้นไห้

“นี่หลานจำอาม่าไม่ได้รึ อั๊วเป็นอาม่าของลื้อไง เลี้ยงลือมากับมือตั้งแต่คลอดออกมา”

“อาม่าของฉัน”

เยว่อิงชี้นิ้วเข้าหาตนเอง

“ก็ใช่น่ะสิ นี่ลื้อจำอะไรไม่ได้เลยรึ”

เสียงแหลมระคายหูก็ดังขึ้น พร้อมกับสตรีในชุดกี่เพ้า แต่งหน้าเข้มราวกับนางงิ้ว

“ฟื้นแล้วรึ นังลูกไม่รักดี”